Wspólnota Mocni w Duchu

"Bo ja nie wstydzę się Ewangelii. Ona jest mocą Boga dla zbawienia każdego, kto wierzy: najpierw dla Żyda, potem Greka. W niej bowiem sprawiedliwość Boga objawia się dzięki wierze dla wiary, jak jest napisane: sprawiedliwy dzięki wierze żyć będzie".

Skąd wzięła się nazwa "Mocni w Duchu"? Przyjęto ją   wiosną 1988 roku  po IV Akademickim Przeglądzie Piosenki Religijnej. Śpiew stał się okazją uwielbienia Boga i środkiem przepowiadania Dobrej Nowiny o zbawieniu wszystkim zgromadzonym. To wydarzenie  stało się przełomowym momentem, gdyż przyczyniło się do odkrycia nazwy wspólnoty oraz jej zasadniczego charyzmatu - ewangelizacji i świadectwa wiary. Odkryciu nazwy towarzyszyło także jej zrozumienie - być "Mocnym w Duchu", co oznacza  pokładanie nadziei w Bogu. Moc czy siła nie jest cechą lub przymiotem poszczególnych osób, które często wyrwane przez Boga z prawdziwego "dołu zagłady" odkrywają szczególne pragnienie dzielenia się otrzymanym i przyjętym darem zbawienia. Pierwszym pasterzem, który opiekował się wspólnotą był ojciec Józef Kozłowski, po jego śmierci rolę tę przejął ojciec Józef Łągwa, po nim ojciec Marcin Gryz. Teraz wspólnotą opiekuje się ojciec Remigiusz Recław. Misją wspólnoty jest dbanie o własną świętość, spotkanie modlitewne, inne zaangażowanie osób na spotkaniach, modlitwy wstawiennicze, dbanie o jedność, formacja, seminarium w grupie, ewangelizacja. Mocni w Duchu należy  do Ruchu Odnowy w Duchu Świętym Kościoła Rzymsko-Katolickiego. Spotkania odbywają się w poniedziałki o godzinie 19, przy kościele ojców Jezuitów w Łodzi, z wyjątkiem ostatniego poniedziałku miesiąca, kiedy to odbywa się Msza Święta z modlitwą o uzdrowienia. „Do naszej wspólnoty może należeć każdy, bo nie stosujemy żadnych ograniczeń” - mówi ojciec Remigiusz Recław. – „W większości są to ludzie wierzący, ale nie brakuje też takich, którzy poszukują swojej drogi. Wszystko odbywa się na zasadzie dobrowolności.  Jeśli komuś przestanie odpowiadać nasza duchowość zawsze może odejść.”

Bardzo ważną rolę we wspólnocie odgrywa modlitwa wstawiennicza. Wstawiennictwo jest modlitwą prośby, która bardzo przybliża do modlitwy Jezusa. On jest jedynym wstawiającym się u Ojca za wszystkich ludzi, a w szczególności za grzeszników. We wstawiennictwie ten, kto się modli, „ma na oku nie tylko własne sprawy, ale też i drugich” (Flp 2,4), do tego stopnia, aby modlił się za tych, którzy wyrządzają mu zło. Szczególne miejsce we wspólnocie ma tak zwany posługujący. Ze względu na to, że jest to bardzo odpowiedzialna posługa i nie każdy powinien angażować się w ten rodzaj modlitwy wstawienniczej  muszą to być  osoby o pewnej dojrzałości duchowej. Winna cechować je wierność w modlitwie osobistej, troska o nieustanne umacnianie relacji z Bogiem, otwartość wobec natchnień Ducha Świętego. Posługujący powinni często przystępować do Sakramentu Spowiedzi i Sakramentu  Eucharystii. Jest to konieczne, bowiem przystępując do modlitwy winny być w stanie łaski uświęcającej. Oprócz tego konieczna jest stała formacja indywidualna poprzez rekolekcje ignacjańskie, które animatorzy przeżywają raz w roku.  Do tego dochodzą sesje tematycznie związane z modlitwą wstawienniczą. W posłudze ważna jest duża przejrzystość, wymaga ona dużej pokory i posłuszeństwa i  to zarówno wobec osoby, nad którą się modlimy, jak również w stosunku do osoby prowadzącej modlitwę. Osoba posługująca powinna odznaczać się umiejętnością słuchania. Posługujący modlitwą wstawienniczą powinien umieć zachować dystans emocjonalny. Warunkiem koniecznym jest utrzymanie w tajemnicy spraw powierzonych na modlitwie.

Formacja we wspólnocie obejmuje cztery zasadnicze etapy rozwoju drogi wiary. Pierwszy, trwający około dwóch lat polega na tworzeniu fundamentu życia duchowego i obejmuje przede wszystkim przyjęcie łaski nawrócenia i uzdrowienia wewnętrznego.  Drugi, obejmujący zwykle trzeci i czwarty rok, to umocnienie osobistej więzi z Jezusem poprzez odkrycie charyzmatu w sensie osobistym, posługę tym darem a przez to odnalezienie swojego miejsca we wspólnocie Kościoła. Na tym etapie  przede wszystkim podczas przeżywania drugiego tygodnia ćwiczeń ignacjańskich, dokonuje się rozpoznanie osobistego powołania lub podejmuje się reformę życia zgodnie z odkrytym pragnieniem służenia "pod sztandarem Jezusa". Osoby podejmujące konkretne posługi korzystają na ogół z formacji w ramach cotygodniowych spotkań animatorów lub z formacji prowadzonej przez zespół wokalno - ewangelizacyjny "Mocni w Duchu". Trzeci etap (na ogół piąty i szósty rok) obejmuje pogłębienie osobistego związku z Kościołem przez posługę otrzymanym charyzmatem nie tylko już indywidualnie ale w zespole osób, które podejmują konkretne dzieło ewangelizacji. W czwartym etapie wagę przykłada się do zaangażowania społecznego w Kościele i świecie. Wiąże się ono z wyjściem poza wspólnotę modlitewną, z podejmowaniem funkcji społecznych w pracy i w działaniu wspólnym. Etap ten ma na celu tworzenie nowych, należących do Chrystusa struktur społecznych, które stałyby się podstawą do budowania w świecie cywilizacji miłości.