jzefitkiPatronat nad Zgromadzeniem Sióstr Świętego Józefa sprawuje, jak nazwa wskazuje, właśnie Święty Józef. To od niego siostry uczą się całkowitego zawierzenia Bogu, dyspozycyjności wobec Boskich zamierzeń oraz pokornej służby innym. Wielką estymą obdarzają Najświętszą Maryję Pannę, którą czczą w tajemnicy Niepokalanego Poczęcia. Ze szczególną mocą pielęgnują ducha rodzinności, braterstwa, prostoty, pokory, radości i  wdzięczności.

Charyzmat Zgromadzenia jest darem Ducha Świętego na mocy którego siostry żyją słowami Jezusa Chrystusa „ Miłujcie się wzajemnie, tak jak Ja was umiłowałem. Po tej miłości, którą będziecie darzyć jedni drugich, wszyscy poznają, żeście uczniami Moimi”.

Początki Zgromadzenia sięgają końca XIX wieku i związane są ze Lwowem. Stamtąd wywodził się ksiądz Zygmunt Gorazdowski. Jego poczynania zapoczątkowały Rodzinę Zakonną, na fundamencie której powstało Zgromadzenie Sióstr Świętego Józefa, popularnie zwane józefitkami. Siostry zaopiekowały się Domem Pracy Dobrowolnej dla żebraków, w którym odnaleźli oni na nowo swoją ludzką godność i warunki do życia oraz rozpoczęły także pracę w Domu Przytułku i Pracy w Przemyślu. Pracowały również wśród chorych w zakładzie dla nieuleczalnie chorych i rekonwalescentów. Zgromadzenie pomagało chorym w domach prywatnych i najuboższym. Oddzielną działalność stanowiła praca opiekuńczo-wychowawcza wśród młodzieży ubogiej, zaniedbanej, osieroconej. W okresie międzywojennym siostry prowadziły liczne ochronki, sierocińce, kolonie i półkolonie letnie, szkoły ludowe, kursy dla analfabetów oraz kursy zawodowe. W tym czasie ochronki były też ośrodkami życia religijnego i kulturalnego dla dzieci i osób starszych. Duchowość Zgromadzenia koncentruje się wokół tajemnicy Miłości Miłosiernej Boga, objawionej w misterium Wcielenia, Krzyża i Eucharystii. Siostry, naśladując Jezusa służą ubogim i cierpiącym. W swojej działalności opierają się na zawierzeniu Opatrzności Bożej, Przeżywaniu Boga jako miłującego Ojca, Zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem w tajemnicy Miłości Miłosiernej, Wcieleniu, Krzyżu i Eucharystii, posłudze ubogim, radosnym praktykowaniu pokuty, ubóstwa, pokory i cichości, pielęgnowaniu ducha rodzinności, prostoty i wdzięczności. Hasło zgromadzenia brzmi: "Serce przy Bogu, ręce przy pracy". Siostry starają się łączyć pracę z modlitwą tak, by ich działanie było modlitwą, a modlitwa wcielana w czyn. Zgromadzenie wyrosło z wielkiej miłości duszpasterskiej swego Założyciela. Wierne jego ideałom podejmuje pracę wśród ludzi, którzy wskutek ubóstwa, kalectwa, wieku, bądź innych okoliczności życia oczekują materialnej i religijno-moralnej pomocy.

Siostry podejmują pracę misyjną i ekumeniczną. Pełnią różne posługi w kuriach diecezjalnych, w seminariach duchownych. Angażują się także w pracę parafialną jako zakrystianki, organistki. W każdym domu zakonnym wydawane są posiłki dla ubogich i praktykowane są inne formy pomocy potrzebującym. Prowadzone są również Modlitewne Grupy świętego Józefa osób świeckich, które włączają się w charyzmat Zgromadzenia oraz propagują Duszpasterstwo Młodzieży.

Modlitewną Grupę Świętego Józefa mogą tworzyć katolicy, pragnący realizować swoje życiowe powołanie na drodze szczególnego zawierzenia świętemu Józefowi. Jej istotę określa statut, a członkowie nie składają żadnych ślubów ani przyrzeczeń. Celem Grupy Modlitewnej jest pełniejszy udział w szerzeniu Królestwa Bożego za przykładem Świętego Józefa. Członkowie starają się w swoim życiu naśladować tego świętego w Jego zawierzeniu Bogu w trudach codziennego życia, w umiłowaniu i wiernym wypełnianiu woli Bożej. Rozwijają w swoim otoczeniu kult Świętego Józefa uroczyście obchodząc święta Józefowe, oddając cześć Świętemu Józefowi w każdą środę i w miesiącu marcu, a także codzienną modlitwę. Grupy modlitewne istnieją przy wspólnotach w Bolkowie, Częstochowie, Gliwicach, Iłowie, Jeżewie, Kluczborku, Paczkowie, Polanicy Zdrój, Sierakowie, Toruniu, Warszawie, Wierzbicach i Wrocławiu.