Karmel – „miasto na górze”

W Kościele katolickim w święto Ofiarowania Pańskiego, 2 lutego, obchodzony jest XVI Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Szczególne zainteresowanie budzą zakony kontemplacyjne te „za murami”.

Jednym z nich są siostry karmelitanki bose, które obchodzą jubileusz 400-lecia ich przybycia na ziemie polskie oraz jubileusz 500-lecia narodzin św. Teresy od Jezusa.

Częstochowski „ogród Pana”
U stóp Jasnej Góry i pod opieką Jezusa Miłosiernego z tutejszego sanktuarium od 55 lat rozkwita częstochowski Karmel – „ogród Pana”. Zgodnie z pragnieniem sióstr Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel nosi on wezwanie  – Miłosierdzia Bożego, a w kaplicy króluje obraz Jezusa Miłosiernego pędzla Adolfa Hyły.
Drzwi gościnnego Karmelu otwiera zawsze promienna i uśmiechnięta s. Aneta, siostra zewnętrzna, która jest łącznikiem między światem a klasztorem. O swoim powołaniu tak mówi: - Jestem szczęśliwa służąc siostrom na furcie naszego Karmelu. Mogę niejako stać na straży ich ukrycia, kontemplacji. W swoim powołaniu łączę ze sobą świat klauzury i powołanie do modlitwy. Świat zewnętrzny ze wszelkimi sprawami, które trzeba załatwić, by klasztor mógł funkcjonować, w tym również codzienną służbę tym, którzy nawiedzają nasz Karmel. Siostra zewnętrzna jest przede wszystkim karmelitanką, która tak jak i siostry za klauzurą jest po to, by trwać przed Panem, by w jej życiu urzeczywistniał się ideał życia karmelitańskiego, to znaczy trwanie w ciągłej obecności Boże, na modlitwie, która jest nie tylko czasem spędzonym w chórze zakonnym, ale jest jak to określiła nasza Matka Teresa od Jezusa: „przyjacielskim obcowaniem z Tym , o którym wiemy, że nas kocha”.
Życie ukryte
To istota życia karmelitanki bosej, podkreślają siostry. Nasze życie eremickie, ukryte ma światu przypominać, że Bóg JEST. To jest najbardziej aktualne przesłanie dla świata. Karmel, ma BYĆ znakiem dla świata, przez samą obecność głosić Boga – podkreślają karmelitanki. Bł. Jan Paweł II zauważył, że „wspólnoty klauzurowe, umieszczone niczym miasta na górze i światła na świeczniku, mimo prostoty swego życia ukazują wyraźnie cel, ku któremu zmierza cała kościelna wspólnota: Żarliwa w działaniu i oddana kontemplacji kroczy ona drogami czasu, wpatrzona w przyszłe zjednoczenie wszystkiego w Chrystusie”.
Specyfiką duchowości karmelitańskiej jest połączenie elementów życia pustelniczego z życiem wspólnotowym. Samotność i wspólnota stanowią dwie fundamentalne kolumny, na których osadza się Karmel. Życiu w samotności pomaga klauzura, która jest bardzo realnym oddzieleniem od zgiełku świata, począwszy od krat, które są w prezbiterium kaplicy, w rozmównicach po mieszkanie pojedynczo w celach. Jak zauważają siostry praca, codzienne domowe obowiązki, w ogrodzie, haftowanie, szycie szkaplerzy… wykonujemy też oddzielnie.
W obcowaniu z Bogiem karmelitance służy milczenie. W ciągu dnia obowiązuje tzw. milczenie względne, czyli rozmowy ogranicza się do koniecznych, a w godzinach ścisłego milczenia w ogóle się nie rozmawia. Czasem wspólnych rozmów, budowaniu siostrzanych relacji, radości jest czas rekreacji. Ale Karmel to nie tylko życie eremickie, to także radość i trud życia wspólnego. Centrum życia wspólnego stanowi modlitwa, w której przegląda się cały świat. Siostry codziennie wspólnie uczestniczą we Mszy św., wspólnie gromadzą się i m.in. odmawiają Liturgię Godzin, Różaniec, Koronkę do Bożego Miłosierdzia. Modlitwa wewnętrzna, osobista także ma być przeżywana we wspólnocie.

Losy świata rozgrywają się za klauzurą
„My wszyscy, którzy nosimy habit Karmelu, jesteśmy powołani do modlitwy i kontemplacji; jest to bowiem nasz początek, z tego rodu się wywodzimy, od owych świętych ojców naszych z Góry Karmel, którzy w głębokiej samotności i całkowitym oderwaniu od spraw tego świata szukali jedynego skarbu, drogocennej perły kontemplacji” –św. Teresa od Jezusa. Słowa Matki wskazują na specjalny charyzmat Karmelu w Kościele, jakim jest duch kontemplacji, nieustanna modlitwa za Kościół i świat, a w sposób szczególny za kapłanów. To oni niosą Boga ludziom, a my niesiemy ich Bogu. Siostry codziennie poświęcają około 7 godzin modlitwy w ścisłym tego słowa znaczeniu, bowiem Karmelitanka zanurza całą swoją rzeczywistość w obecności Boga. Jest jedną modlitwą, jak woń kadzidła ma wznosić się do Pana. Karmel wierny modlitwie jest najbardziej apostolski i misyjny. Potwierdziło to w sposób szczególny życie i powołanie św. Teresy od Dzieciątka Jezus, która choć nigdy nie opuściła klauzury została ogłoszona Patronką Misji. Ktoś kiedyś powiedział, że losy świata rozgrywają się za klauzurą. Świat niejako „wisi” na nitkach modlitwy zakonów kontemplacyjnych.

Materiał przygotowany na podstawie rozmowy z s. Anetą, karmelitanką bosą z Częstochowy
Fot. Archiwum Karmelu