22 sierpnia przypada obowiązkowe wspomnienie liturgiczne Najświętszej Maryi Panny Królowej.
- Antoni Michałowski
- Od święta
- Odsłony: 4500
Od wieków trwa kult Maryi jako Królowej jednak święto liturgiczne ustanowiono dopiero w 1954 r. Liturgiczne wspomnienie Maryi Królowej wprowadził papież, obecnie sługa Boży Pius XII encykliką „Ad caeli Reginam”(„Do Królowej niebios”) wydaną 11 października 1954 r. Encyklika ukazała się w setną rocznicę ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi.
Postulaty o ustanowienie takiego święta pojawiły się znacznie wcześniej, spotykamy je w czasie Soboru Watykańskiego I ( w 1869 r.), gdzie zarówno biskupi Francji, jak i Hiszpanii prosili o to święto. Później ponawiano tę prośbę podczas I Krajowego Kongresu Maryjnego we Francji (Lyon, 1900 r.) oraz czyniły to międzynarodowe kongresy maryjne we Fryburgu (1902 r.) i w Einsiedeln (1904 r.). Ideę tę podjął w 1923 r. specjalny ruch pro regalitate Mariae. Realizacja przyszła w 1954 r. W przedpoborowej liturgii wspomnienie Maryi Królowej obchodzone było 31 maja. Po Soborze Watykańskim II i reformie kalendarza liturgicznego wspomnienie to przypada w oktawie uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny – 22 sierpnia,
Osiem dni po Wniebowzięciu, aby jak zauważył papież Benedykt XVI: „Podkreślić ścisły związek między królowaniem Maryi a Jej uwielbieniem w duszy i ciele, u boku swego Syna”. Wspomnienie to wskazuje na wyjątkowe powiązanie Matki Bożej ze swym Synem zarówno w życiu doczesnym, jak i w chwale nieba.
Maryja naszą Królową
„Niepokalana Dziewica, zachowana wolną od wszelkiej skazy winy pierworodnej, dopełniwszy biegu życia ziemskiego z ciałem i duszą wzięta została do chwały niebieskiej i wywyższona przez Pana jako Królowa wszystkiego, aby bardziej upodobniła się do Syna swego, Pana panującego (por. Ap 19,16) oraz zwycięzcy grzechu i śmierci” (KK 59). Tytuł „Królowa” podkreśla stan Maryi w czasach ostatecznych jako Tej, która zasiada obok swego Syna, Króla chwały. Maryja ma uczestnictwo w chwale zmartwychwstałego Chrystusa, gdyż miała udział w Jego dziele zbawczym. Jest Jego Matką, nosiła Go w swoim łonie, urodziła Go, zadbała o Jego wychowanie, towarzyszyła Mu nieustannie podczas Jego nauczania - aż do krzyża, a potem Wieczernika w dniu Pięćdziesiątnicy. Maryja nie jest Królową absolutną. Jest nad Nią Bóg i tylko On ma najpełniejsze prawo do tego tytułu. Jeśli więc Maryję nazywamy Królową, to jedynie ze względu na Jej Syna. Godność Jej Boskiego Macierzyństwa wynosi Ją ponad wszystkie stworzenia, czyni Ją Królową aniołów i wszystkich świętych, królową nieba i ziemi. Królewskość Maryi jest więc pośrednia. Tylko Pan Bóg jest władcą najwyższym i jedynym.
Królowanie Maryi podobne jest jak królowanie Jej Syna, służącego swoim sługom, także i Ona jest jak mówi Benedykt XVI: „Królową w służbie Bogu i ludzkości; jest Królową miłości, przeżywającą dar z siebie dla Boga, aby wejść w plan zbawienia człowieka". Wezwania kierowane choćby w Litanii Loretańskiej ukazują nam Maryję czuwającą nad swymi dziećmi, zwracającymi się do Niej po wszelaką pomoc, bo „Maryja jest Królową Nieba, bliska Bogu, ale jest również matką bliską każdego z nas, miłującą nas i wysłuchującą nasz głos. (…) Najświętsza Dziewica jako nasza Matka u boku Syna swego Jezusa w chwale niebios jest z nami zawsze, w dniu powszednim naszego życia" – wskazuje Ojciec Święty.
W Piśmie Świętym nie mamy tekstu, który wprost mówi o królewskim tytule Najświętszej Maryi Panny. Są jednak teksty, które na tę prawdę wskazują. Począwszy od Księgi Rodzaju i zapowiedzi Niewiasty, która zmiażdży głowę węża (Rdz 3, 15) poprzez słowa Archanioła Gabriela i Elżbiety skierowane do Maryi: „Błogosławiona jesteś między niewiastami” (Łk 1, 28. 43) wskazują na Jej wyjątkowość i Boże wybraństwo. Maryja w Magnificat wypowiada o sobie słowa: „Oto błogosławić Mnie będą odtąd wszystkie pokolenia” (Łk 1, 48). Maryja pochodziła z królewskiego rodu Dawida, co szczególnie podkreślają Ewangeliści wskazując na królewskie pochodzenie Jezusa ( m.in. Mt 22, 41-46; Mk 12, 35-37; Łk 20). W Apokalipsie także odnajdziemy mowę o Niewieście, która według tradycji Kościoła jest Maryja: „Potem ukazał się znak na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod Jej stopami, a na Jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu" (Ap 12, 1).
Sięgając do nauczania Ojców Kościoła trafiamy na świadectwa. Tytuł
Królowej przypisywał Maryi św. Efrem (+ 373) już 1600 lat temu: „Dziewico Czcigodna, Królowo i Pani”; „Po Trójcy jest Panią wszystkich”; „Jest Panią wszystkich śmiertelnych”. Św. Ildefons, biskup Toledo (+ 669), nazywa Maryję nie tylko Panią, ale „panującą nad wszystkimi ludźmi”. Św. German, patriarcha Konstantynopola (+ 732) nazywa Maryję „Królową wszystkich mieszkańców ziemi”, a św. Jan Damasceński (+ 749) „Królową rodzaju ludzkiego” i „Królową wszystkich ludzi”, „Panią wszechstworzenia”.
***
Boże, Ty ustanowiłeś Rodzicielkę Twojego Syna naszą Matką i Królową, * spraw, abyśmy za Jej wstawiennictwem osiągnęli chwałę przygotowaną dla Twoich dzieci w Królestwie niebieskim. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.