róże Pachnący rozkwitającymi kwiatami i zielenią maj wybrano by zaznaczyć szczególną miłość do Maryi Panny. Ta miłość wyraża się poprzez  Litanię Loretańską, jeden ze wspaniałych hymnów na jej cześć. W świątyniach wierni odśpiewują po kolei wszystkie zawołania, prosząc o wyjednanie łaski.

Święty Domek w Loreto, a właściwie jego ściany, zostały przywiezione z Ziemi Świętej do Europy przez krzyżowców. Jak mówi tradycja, w domku tym żyła Matka Boża i Pan Jezus, stąd jego wielkie znaczenie dla chrześcijaństwa. Początkowo umieszczono go w Jugosławii, później przeniesiono do Włoch, w okolice Ankony i postawiono w lesie laurowym, stąd późniejsza nazwa Loreto. Jednocześnie z postawieniem Domku, w ołtarzu umieszczono figurę Matki Bożej z Dzieciątkiem. Według niektórych przekazów pielgrzymujący do Loretto na drzwiach Domku Loretańskiego zapisywali różne nazwy nadawane Matce Bożej, wyrażając w ten sposób miłość do Niej. Te zapiski  podobno  dały początek znanej  litanii.

Gromadzenie się i śpiewanie pieśni na cześć Matki Bożej było znane na Wschodzie w V wieku. W kościele zachodnim  tego rodzaju modlitwy miały charakter incydentalny.  Dopiero na przełomie XIII i XIV wieku na  pomysł głoszenia chwały Maryi wpadł  król hiszpański Alfons. Władca ten zapraszał do udziału w nabożeństwach majowych, sam często brał w nich udział i swoim poddanym zalecał gromadzenie się w porze wieczornej na modlitwy wokół figur Matki Bożej. Z kolei dominikanin błogosławiony  Henryk Suzo nie ukrywa, że jako pacholę zbierał w maju kwiaty i niósł je do stóp Matki Bożej. Lubił z kwiatów pleść wieńce i kłaść je na głowę figur Bożej Rodzicielki. Matka Boża nagrodziła go za to wizją chwały, jaką odbierał od Aniołów.  W Polsce pierwsze nabożeństwo majowe wprowadzili jezuici. W połowie XIX wieku ten rodzaj modlitwy  bardzo się rozpowszechnił.

Litania Loretańska powstała w XII wieku, prawdopodobnie we Francji, a zatwierdził ją oficjalnie papież Sykstus V. Nazwę "Loretańska" otrzymała od miejscowości Loretto we Włoszech. Tekst litanii miał przedłożyć w 1578 roku do zatwierdzenia papieżowi Grzegorzowi XIII archidiakon Guido Candiotti.  Litania Loretańska składa się z tytułów-wezwań skierowanych do Matki Najświętszej.  Wywodzą się one głównie ze Starego Testamentu. Do najpopularniejszych należały: Mistrzyni pokory, Matko miłosierdzia czy Bramo odkupienia. Później pojawiały się inne: Królowo Różańca Świętego, Królowo bez zmazy pierworodnej poczęta, Matko Dobrej Rady, Królowo Pokoju, Królowo Wniebowzięta , Matko Kościoła, Królowo Rodziny.

W  litanii jest  teraz tych tytułów  49,  a w Polsce 50. Po zatwierdzeniu liturgicznej uroczystości Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, obchodzonej 3 maja, do litanii dołączono  wezwanie "Królowo Polskiej Korony". Po drugiej wojnie światowej przekształcone je na  "Królowo Polski".

Także Polska ma swoje Loretto. To wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim. Początki polskiego sanktuarium maryjnego w Loretto sięgają 1928 roku, kiedy to ksiądz Ignacy Kłopotowski zakupił duży majątek pod nazwą Zenówka, położony nad rzeką Liwiec. W 1929 roku zmieniono urzędową nazwę miejscowości na Loretto, nawiązując w ten sposób bezpośrednio do Sanktuarium Świętego Domku Matki Bożej w Loreto (pisane przez jedno „t”) koło Ankony we Włoszech. Na początku w Loretto była skromna kapliczka w lesie, którą następnie przeniesiono do murowanego budynku. Jednak wiernych przybywało i dlatego zaczęto myśleć o  wybudowaniu dużej kaplicy poświęconej Matce Bożej Loretańskiej. Prace rozpoczęto w latach pięćdziesiątych. Pomimo utrudnień ze strony władzy komunistycznej  po dziewięciu latach kaplica była już w stanie surowym.  Prace nad jej wykończeniem trwały przez wiele lat. Wykonano elewację zewnętrzną, umieszczając na frontonie grafikę przedstawiającą Matkę Bożą Loretańską.